چهل روز دیگر هم گذشت

از درگذشت ناگهانی مرحومه سرکار خانم مرضیه پژمان یار نویسنده وبلاگ فریاد بی صدا چهل روزی می گذره.  

جمعه 18/4/89 در بیت الزهرا (س) براش مراسم شب چهل برگزار می کنند.

انگار همین دیروز بود که بعد از شندیدن خبر فوتش برایش نوشتند :

وداع با مرضیه چارقد
فریاد بی صدا بی صدا شتافت

درگذشت یکی از کاربران فعال پارسی بلاگ
فریاد بیصدا خاموش شد
فریاد بیصدا جاوادنه شد
وبلاگ فریاد بیصدا برای همیشه بی صدا ماند
روح گلنار خانم به اسمان رفت...
چه بیصدا رفتی
کوچ یک وبلاگ نویس
داغی برای وبلاگ گلدختر
یکی دیگه هم رفت... کی نوبت ما می رسه؟
فریاد بیصدا: معلمی برای تمام زندگیم 

مرضیه پژمان یار، بلاگر ولایی به دیدار معبود شتافت
گاهی اوقات چه زود دیر می شود
ارجعی الی ربک راضیه المرضیه

بیصدا در یاد خواهی ماند
به یاد مرضیه

وقتی که رفت از گوشه و کنار خبرهای جالبی شنیده می شد.

خبرهایی که اگر عمیق بهش نگاه کنیم واقعاً تکان دهنده است .

خبرهایی مثل :

-         نویسنده بودن و فعالیت توی یکسری از وبلاگها

-         فعالیتهایی تو مسجد و محله مثل تهیه جهیزیه

-         گرفتن ختم های صلوات برای امام زمان (عج)

-         جمع کردن صدقه هایی با نیت بیمه شدن، جهت کمک رسانی به بچه های یتیم

-         رفتن به دانشگاه و طی کردن دوره های دانشگاهی

-         کلاسهای ورزشی  مختلف و ...

تازه اینها رو در کنار فعالیت های خانه ، همسرداری و بزرگ کردن فرزندش انجام می داده.

اینها رو نگفتم که بخواهم برای یک نفر که الان پیش ما نیست تیتر زده باشم و بزرگ نمایی کنم .

اینها رو گفتم که خودم بدونم پس می شه با داشتن یک زندگی مشترک خوب و سالم چقدر برای خودم و دیگران مفید باشم.

تازه فهمیدم چقدر وقت اضافه داشتم که هدر رفته و چقدر وقت اضافه دارم که باید استفاده کنم و این دفعه دیگه هدر نرند.

چقدر می تونم شاد باشم و  دیگران رو هم شاد کنم .

تازه فهمیدم که هر لحظه لحظة آدم پر از ثواب که می تونه هم خدا را خشنود کنه و هم بنده اش رو.

تا الان که نتونستم به خودم بیشتر برسم از الان به بعد براش یه برنامه ریزی درست و حسابی بکنم.

حالا دیگه فکر می کنم برای زندگی ام می تونم وقت بیشتری بگذارم .

.

.

.

اینها همه از فوت یکی از بنده های خوب خدا اتفاق افتاده و ممکنه تو ذهن خیلی های دیگه هم بیاد و دیگران هم  برداشتهای دیگری داشته باشن .

راستی اگر ما به سیره انبیاء و اولیاء بیشتر نگاه کنیم و مطالعة دقیق تری روی زندگی اونها داشته باشیم ، اون وقت چقدر احساس می کنیم که تازه هیچ کاری انجام ندادیم.

به نظر من مرگ آدمها و این که مثل خواب و رؤیا از کنار ما پر می کشن ، نشانه های زیادی داره.

خودم رو می گم ، باید از همشون عبرت بگیرم.

در پایان بازهم این ضایعه دردناک رو به خانواده محترم مرحومه خانم مرضیه پژمان یار علی الخصوص همسر ، دختر ، پدر و مادر و خواهر و برادر ایشان تسلیت می گم .

یه جایی گفتم بازهم می گم ، دنیا برای این آدم ها خیلی خیلی کوچیکه ، این بنده ها به واسطه خوب بودنشون شیرینی هایی رو می چشند که کمتر کسی چشیده ، به همین خاطر هم دلشون می خواهد زود پر بکشن برن پیش مهربان ترین مهربان عالم.

روحش شاد و متنعم باشد بر سر سفره حضرت محمد (ص) و خاندان مطهرش

الفاتحه